پمپاژ عجیب خشونت در سریال های تازه شبکه نمایش خانگی

به گزارش بلاگ پو، یکی از رویدادهای فرهنگی که با همه گیرشدن کرونا در جامعه ما رواج پیدا کرد، افزایش میزان استفاده مردم از شبکه های نمایش خانگی بود.

پمپاژ عجیب خشونت در سریال های تازه شبکه نمایش خانگی

تلویزیون تا حدی توانست خانه نشینی مردم را با پخش برنامه های مختلف از رخوت دربیاورد و در این میان فیلم ها و سریال هایی که با هدف جذب مخاطب به شبکه نمایش خانگی فراوری شدند، توانستند در کنار تلویزیون به پرکردن اوقات فراغت مردم بپردازند. در ابتدای همه گیری کرونا، سیل آثار تصویری در شبکه نمایش خانگی عرضه شد که شاید به علت بالا رفتن تعداد این آثار، موقعیت مناسبی برای نقد و آنالیز آنها فراهم نیامد. اما امروز بعد از گذشت یک سال از رواج فیلم دیدن های اینترنتی تحت تاثیر کرونا، شاید زمان آن باشد که عملکرد این شبکه و آثاری که در آن پخش شده به نقد گذاشته گردد. از جمله نکاتی که می توان آن را بجد در سریال های تازه پخش شده و همه گیر آنالیز کرد، مساله عریانی خشونت است. خصوصا با پخش سریال هایی چون قورباغه و ملکه گدایان که توانسته اند مخاطبان بسیاری را به خود جذب نمایند، امروز نقد این سریال ها از اهمیت بالایی برخوردار است. در این گزارش به آنالیز خشونت در این آثار و آثار مشابه خواهیم پرداخت و کوشش می کنیم با نگاهی منصفانه به این پدیده در آثار تصویری نگاهی داشته باشیم.

مساله خشونت و اقسام آن

مساله خشونت در سینمای دنیا، مساله تازه ای نیست. بارزترین مصداق آن، روایت کوئنتین تارانتینو از خشونت متکی بر نمایش جنبه های هجو و جنون آمیز آن در رفتار انسان های تبهکار است. کارگردان آمریکایی که داستان عامه پسند، بیل را بکش و حرامزاده های لعنتی از مهم ترین آثار اوست. نکته ای که در مورد خشونت در سینمای دنیا باید گفت آن است که از حیث نمایش صحنه های مروج عصبیت، باید فیلم ها را به دو دسته تقسیم کرد: دسته اول آثاری هستند که موضوع و مضمون داستان، چیزی نسبتا بی ارتباط به امر خشونت بار است و در اثنای داستان و به فراخور فیلمنامه، صحنه هایی که در آنها خشونت هم عریان است، در برابر چشمان تماشاچی قرار می گیرد. برای مثال داستان عاشقانه ای را تصور کنید که سراسر آن پر از صحنه های رمانتیک و آرام است. در صحنه ای از فیلم، ضروری است شخصیت اصلی داستان (مرد) از معشوقه خود که گرفتار راهزنان شده دفاع کند. این صحنه را بدون شک بایدبا چاشنی خشونت به تصویر کشید اما دقت کنید این خشونت جزئی از داستان فیلم و در فیلمنامه حل شده است.

اما دسته دوم آثار، آنهایی است که در آنها خشونت موضوعیت دارد. به این معنا که مخاطب ضمن درگیری با فیلمنامه متوجه می گردد انگار، تمام روایتی که از داستان به تصویر کشیده شده، مبتنی بر نمایش صحنه های مروج عصبیت است. به بیان دیگر تمام سناریو برای این نوشته شده که تعدادی صحنه خشونت بار در مقابل چشمان ما به تصویر کشیده گردد. در این حالت اگر صحنه لطیفی هم در داستان وجود داشته باشد که در آن برای مثال دختری با مادر خود بعد از سال ها ملاقات می نماید، مخاطب می داند پشت این صحنه یک فاجعه خوابیده که احتمالا در پلان بعدی آن را خواهد دید.

خشونت یا عریانی خشونت؛ مساله این است

با مقدمه ای که گفته شد، می توان نتیجه گرفت دسته اول آثار سینمایی چندان برای فرهنگ عمومی خطرآفرین نیستند چرا که خشونت در آنها ذاتی نیست. اما دسته دوم را می توان زمینه ساز بسیاری از حوادث اجتماعی دانست. فراوریات سینمایی در این دسته در حقیقت سه اثر مهم را روی مخاطبان خود خواهند گذاشت.

نخست این که مضامین سکانس هایی که در آنها می بینیم، منجر به ایجاد خشم در مخاطب می گردد. صحنه های حاوی بی عدالتی، تحقیر، توهین و موارد این چنینی، آن هم به عریان ترین شکل ممکن سبب می گردد که مخاطب ناخوادگاه منزجر و خشمگین گردد. این مساله می تواند آثار روحی مخرب فراوانی به همراه داشته باشد.

دوم این که مساله اصلی در این آثار خشونت نبوده بلکه عریانی خشونت است. بی پروایی کارگردان در به تصویرکشیدن خشونت در بعضی صحنه ها می تواند از طرفی به عادی سازی خشونت در جامعه منجر گردد. کارشناسان می گویند تماشای صحنه های خشن می تواند تاثیری همانند تاثیر مصرف داروهای مخدر در تماشاچی داشته باشد. برای مثال، زمانی که گلوله ای به سمت یک نفر شلیک می گردد، تماشاچی می داند احتمال مرگ آن فرد در این سکانس وجود دارد. کارگردان می تواند مرگ آن فرد را به هزار و یک شکل غیر از نشان دادن جسدش به تصویر بکشد. اما کارگردانی که اصرار دارد مغز از هم پاشیده شده آن فرد را نیز به مخاطب نشان دهد، در پی عریانی عصبیت در اثرش است.

سومین مورد، عادت دادن تماشاگر به صحنه های خشونت بار است که در نهایت به ایجاد لذت در او منجر خواهد شد.

شما جای کارگردان باشید چه می کنید؟

درباره آثار شبکه نمایش خانگی نظیر قورباغه که در تازه ترین قسمت هایش به نمایش هرچه عریان تر صحنه های خشونت بار می پردازد، باید چند نکته را نیز لحاظ کرد که دور از انصاف حرف نزده باشیم. نخست این که مخاطب در شبکه نمایش خانگی حق انتخاب دارد. یعنی از بین هزاران فیلم و سریال می تواند برگزیند کدام یک را تماشا کند و طبعا از خیر دیدن بسیاری هم می گذرد.

نکته دوم آن که در بعضی سریال ها این قید درج شده که تماشای این فیلم برای یک گروه سنی خاص مناسب نیست. این اتفاق بسیار نکته مثبت و مبارکی است و مدیریت خانواده می تواند در تماشای این فیلم ها و صحنه های خشونت بارشان بسیار موثر واقع گردد.

مساله دیگر آن که در بعضی فیلم ها و سریال ها یا بعضی قسمت هایشان، خشونت، کارکرد داستانی دارد و نقش موثری در داستان ایجاد می نماید. بدون شک دعوای دو شخصیت

بر اثر تصادف ماشین هایشان در یک خیابان شلوغ نمی تواند با دیالوگ هایی چون قربان شما و فدای محبت تان تصور گردد! پس ضروری است ابتدا خود را جای کارگردان بگذاریم و بعد درباره به تصویرکشیدن صحنه های یک سناریو نظر بدهیم.

کلام آخر آن که عریانی عصبیت و رواج خشونت به وسیله عادی سازی آن در فراوریات سینمایی و تلویزیونی، مستقیم ترین تاثیر خود را بر قشر نوجوان و جوان خواهد گذاشت. شاید لازم باشد کمی مدیریت شده تر در این حیطه وارد شویم و هشدارهای احتمالی روان شناسان و جامعه شناسان را جدی بگیریم.

منبع: پیمان طالبی - ادبیات و هنر / روزنامه خبرنگاران

0nlysms.ir: تنها پیامک | مجله موفقیت، پزشکی، خانواده، تکنولوژی، گردشگری، استارتاپ

thailandnet65.ir: سفر به تایلند | تور تایلند ارزان، تور لحظه آخری، تور نوروز بهار، تابستان، پاییز، زمستان

منبع: جام جم آنلاین
انتشار: 27 آبان 1400 بروزرسانی: 27 آبان 1400 گردآورنده: blogpo.ir شناسه مطلب: 45095

به "پمپاژ عجیب خشونت در سریال های تازه شبکه نمایش خانگی" امتیاز دهید

امتیاز دهید:

دیدگاه های مرتبط با "پمپاژ عجیب خشونت در سریال های تازه شبکه نمایش خانگی"

* نظرتان را در مورد این مقاله با ما درمیان بگذارید